Mijn voorlaatste blogentry, die over de Deutsche Bahn, was best positief…Gelijk een week later: Bam…Staking! De vakbond van treinmachinisten wil loonsverhoging en besloot zijn tanden te laten zien. Gelukkig zat ik net tussen de verschillende stakingsdagen in en kon ik bovendien met mijn fiets komen waar ik wezen moest. Het was natuurlijk ook een beetje de goden verzoeken, om eerst een relatief positief stuk over de spoorwegen te posten en dan te verwachten dat daar geen consequenties aan vast zouden zitten! Deze gedachtegang volgend, aarzelde ik over het opdissen van de volgende positieve treinervaring. Toch gedaan.
“Mag mijn laptop even aan jouw oplader?” vroeg de onbekende man in de trein. Na een bevestigend antwoord was hij verdwenen naar de volgende coupé, een spiksplinternieuwe Macbook achterlatend. Nu is het natuurlijk zo dat wij er goudeerlijk uitzien en moeilijk van een rijdende trein kunnen ontsnappen met zijn laptop maar toch…ik weet niet of ik dat zelf zo snel zou doen.
“Mag mijn laptop even aan jouw oplader?” vroeg de onbekende man in de trein. Na een bevestigend antwoord was hij verdwenen naar de volgende coupé, een spiksplinternieuwe Macbook achterlatend. Nu is het natuurlijk zo dat wij er goudeerlijk uitzien en moeilijk van een rijdende trein kunnen ontsnappen met zijn laptop maar toch…ik weet niet of ik dat zelf zo snel zou doen.
Het past echter wel bij mijn ervaring dat hier mensen over het algemeen wat makkelijker zijn met laptops, smartphones etc. In cafés liggen ze bij wijze van spreken voor het oprapen. Ik moet hier voor de eerlijkheid nog wel de kanttekening bij maken dat je Heidelberg qua grootte niet direct met Utrecht mag vergelijken. Het zou dus kunnen dat je hetzelfde onderscheid hebt tussen Utrecht en een middelgrote stad in Nederland. Blijft echter, dat ik dit gevoel van veiligheid best prettig vind.