Het zijn namelijk de Duitse namen voor Luik, Milaan en de Utrechtse Heuvelrug. Als je een nieuwe taal leert, moet je niet alleen de vervoegingen, de werkwoordsvormen, de geslachten en de zinsbouw leren, je moet natuurlijk ook werken aan je vocabulaire. En daarbij horen ook de plaatsnamen! Soms zijn de verschillen niet zo groot: Arnheim is natuurlijk Arnhem, en Nimwegen is Nijmegen. Soms zijn de verschillen groter. Het nieuws van vorige week over de ontsnapte beren en leeuwen uit de dierentuin van Tiflis kon ik eerst niet plaatsen, tot ik begreep dat het Tbilisi, de hoofdstad van Georgië was. Nog een mooi voorbeeld uit een andere taal: de stad Mons in België. Ik neem aan dat het van het Franse woord voor Bergen, Monts, komt. Vlamingen, Nederlanders en ook de Duitsers, noemen het dus ook Bergen. Bergen in Noorwegen wordt echter door de Walen en Fransen dan echter wel weer gewoon als Bergen geduid.
De correcte uitspraak van een stedennaam is voor veel mensen iets om je over op te winden. Dit bleek maar weer toen ik afgelopen week naar de Engelstalige podcast ‘Stuff you missed in history class’ luisterde over de ‘Siege at Bexar’, een belangrijke slag in de Texaanse revolutie. Blijkbaar zijn er ook hier verschillende manieren om dit uit te spreken: Bexar, Bejar, Behar, Bear etc. Verschillende luisteraars reageerden verhit op de, naar in hun oren, verkeerde uitspraak die de presentatrices hanteerden. Dat deed mij denken: wie bepaalt eigenlijk wat de juiste uitspraak is? Is het niet netter om de lokale naam te gebruiken in plaats van een vertaling? Straatsburg wordt dan Schdroosburi (lokaal dialect) en Keulen, Kuln. Dat wordt natuurlijk lastig bij een taal die een ander schrift heeft. Hoe spreek je Москва uit of北京.. lastig… maar dan zou je het toch fonetisch moeten doen lijkt me. Wat mij betreft heeft het wel iets heeft om de originele naam te gebruiken. Iemand die Madelief heet, stelt zich in Duitsland toch ook niet voor als Gänseblümchen?