Legende wil dat de Maultaschen uit een klooster in Maulbronn zouden komen (vandaar ook de naam). Monniken die eigenlijk in de vastentijd geen vlees zouden mogen eten, verstopten het in deegbuideltjes zodat God het niet door zou hebben. Maultaschen worden beschouwd als een echte Schwäbische specialiteit (een groot gebied in Baden-Württemberg en Beieren). Het gerecht heeft zich echter ook over het Bundesland en verder daarbuiten weten te verspreiden, in tegenstelling tot bijvoorbeeld zoiets als ‘Fläschknepp’ wat uit de Pfalz komt maar daar meestal ook blijft. Fläschknepp is een soort gehaktbal die je met een mierikswortelsaus eet, pittig dus en echt voor de carnivoor. Deze gehaktbal heeft het nog niet tot op de DOOR-lijst weten te schoppen. Misschien moet er net zoals bij de Maultaschen nog een originele ontstaansgeschiedenis voor verzonnen worden.
Hier in de regio kom je regelmatig ‘Maultaschen’ tegen op de menukaart. Als je zegt dat het zoiets als ravioli is, wordt je ritueel gekruisigd want zoals overal is iedereen erg trots op de regionale specialiteiten. Toch heeft het grote overeenkomsten met die Italiaanse versie, het zijn namelijk deegbuideltjes met een vulling van bijvoorbeeld gehakt of spinazie. Ze zijn meestal wel wat groter dan de ravioli zoals we die in Nederland (of Italië) kennen. Ze zijn zelfs zo speciaal dat de Europese Unie sinds 22 oktober 2009 heeft besloten de ‘Schwäbische Maultaschen’ tot beschermd cultureel erfgoed te verklaren. Kijk maar op de DOOR-lijst (Database of Origin and Registration – http://ec.europa.eu/agriculture/quality/door/list.html). Legende wil dat de Maultaschen uit een klooster in Maulbronn zouden komen (vandaar ook de naam). Monniken die eigenlijk in de vastentijd geen vlees zouden mogen eten, verstopten het in deegbuideltjes zodat God het niet door zou hebben. Maultaschen worden beschouwd als een echte Schwäbische specialiteit (een groot gebied in Baden-Württemberg en Beieren). Het gerecht heeft zich echter ook over het Bundesland en verder daarbuiten weten te verspreiden, in tegenstelling tot bijvoorbeeld zoiets als ‘Fläschknepp’ wat uit de Pfalz komt maar daar meestal ook blijft. Fläschknepp is een soort gehaktbal die je met een mierikswortelsaus eet, pittig dus en echt voor de carnivoor. Deze gehaktbal heeft het nog niet tot op de DOOR-lijst weten te schoppen. Misschien moet er net zoals bij de Maultaschen nog een originele ontstaansgeschiedenis voor verzonnen worden. Sowieso is het wel grappig om te zien wat er op deze lijst allemaal staat. Een korte analyse laat in ieder geval zien dat Nederland tien geregistreerde regioproducten heeft zoals natuurlijk Edammer en Gouda kaas maar ook zoiets als basterdsuiker(?). Duitsland heeft in totaal 81 producten op de lijst maar Italië heeft er wel 273 laten registreren. Daaronder veel vlees (oa Parmaham) en kaas (oa Pecorino) en zaken zoals olijfolie etc. Ravioli staat er dan weer niet tussen…
0 Comments
Dit gaat nu even niet over het vertrouwen van de consument in de economie maar andersom: vertrouwen bedrijven consumenten? Ik moest hier aan denken omdat ik hier in Duitsland even verbaasd was over het vertrouwen van de bediening bij groepsetentjes. Ik zal het uitleggen.
Het is hier zeer gebruikelijk dat iedereen apart afrekent, daar heb ik al een keer eerder over geschreven. Zelfs als mijn vrouw en ik uit eten gaan, wordt er aan het einde standaard gevraagd of we apart af willen rekenen of niet. Maar even terug naar die groependiners, de gangbare manier waarop dat gebeurt is als volgt: maaltijd is klaar, sommigen blijven met een borrel nog even hangen, anderen willen er vandoor en betalen hun rekening. Je zegt tegen de ober wat je hebt gegeten en gedronken en betaalt dat, maar er is natuurlijk niemand die controleert of je niet twee biertjes ‘vergeten’ bent. De bediening vertrouwt op de eerlijkheid van de consument. Ik vraag echter wel af hoe ze omgaan met een tekort aan het einde van de avond, maar waarschijnlijk gebeurt dit dus niet zo vaak. Tegelijkertijd werd ik bij een recent bezoek aan Nederland geconfronteerd met een ander blijk van vertrouwen in de consument: de kassière-loze AH-to-go. Op Utrecht centraal kan je broodjes, drankjes en andere kleinigheden pakken en vervolgens betalen bij een zelfscanapparaat. Niemand die het controleert! Dat is nog eens vertrouwen in de klant! De cynicus zegt wellicht dat het puur economische logica is: het is blijkbaar goedkoper om rekening te houden met af en toe wat gestolen krentenbollen dan een kassière te betalen. Wel eens van het jeugdtijdschrift BRAVO gehoord? In zijn hoogtijdagen eind jaren 70 was de oplage van het tijdschrift 1,8 miljoen exemplaren! Het blad bestaat nog steeds maar de oplage ligt nu rond de 125 duizend. Veel popgroepen, posters, en filmsterren. Als ik het allemaal goed begrepen heb van mijn Duitse bekenden was de column van dr. Sommer echter het grootste succes. Dit was de ‘expert beantwoordt lezersbrieven’-rubriek die zeer vaak seksueel georiënteerde vragen bevatte in de trant van: Kan je van kussen zwanger worden? Kan je een condoom twee keer gebruiken? etc. Hilarisch misschien, maar toch vragen die tieners zich stellen. Het blad was zijn tijd vooruit en noemde al snel ‘een paard een paard’ en is daardoor ook een paar keer in de problemen gekomen. Een nummer dat over masturbatie ging werd op de officiële Index voor Jeugdgevaarlijke Media gezet (deze Index bestaat in Duitsland nog steeds trouwens) met de argumentatie: “Die Geschlechtsreife allein berechtigt noch nicht zur Inbetriebnahme der Geschlechtsorgane”. Veel Duitsers uit die tijd schijnen echter hun seksuele voorlichting grotendeels uit de BRAVO gehaald te hebben en het blad zal zeker bijgedragen hebben aan het vermindering van taboes rond seksualiteit. In een andere populaire, wellicht controversiëlere rubriek gingen lezers vrijwillig uit de kleren en vertelden ze over hun seksleven. Denk hierbij aan de ‘Anybody’-rubriek uit de Viva. Een groot verschil: in de BRAVO was het niet anoniem èn werden jongeren vanaf 14 jaar, later verhoogd naar 16 jaar, gefotografeerd. Vanuit een hedendaags perspectief doet je dat toch op zijn minst de wenkbrauwen fronsen. Het is echter wel zo dat in Duitsland historisch op een andere manier met het naakte lichaam omgegaan wordt. De FKK (Freie Körper Kultur) ook wel ‘naturisme’ is aan het begin van de 20e eeuw in Duitsland ontstaan en het zou mij niet verbazen dat dit heeft bijgedragen aan de acceptatie van een dergelijke rubriek in een jeugdtijdschrift. In Nederland is wel eens geprobeerd het succes van BRAVO te kopiëren: dat werd de Break-Out. Dit tijdschrift bestond van 1996 tot 2006 en bevatte voor 80% dezelfde rubrieken. Ook hier dus popsterren, vragenrubrieken en naaktfoto’s. Jaren later heeft een voormalige hoofdredacteur toegegeven dat de foto’s niet van Nederlandse jongeren kwamen. Niemand wilde vrijwillig uit de kleren. Om toch die rubrieken te vullen werden voor een relatief gering bedrag Oost-Europese prostituees gefotografeerd. De verhaaltjes erbij werden later door de redactie verzonnen.
Ooit van gehoord? Karfreitag? Het is de Duitse benaming van Goede Vrijdag, vandaag dus. Het woord ‘Kar’ komt van ‘kara’ dat in het oud-Duits ‘droefenis’ betekent. Een passende naam voor de dag waarop Jezus gekruisigd is. Waarom heet het eigenlijk in het Nederlandse ‘Goede’ Vrijdag dan? Ook in het Engels wordt de term ‘Good Friday’ gebruikt. Er doen op het internet verschillende theorieën de ronde dus ik heb even moeten zoeken. Verschillende sites redeneren dat Goede vrijdag zo heet omdat door het sterven van Jezus, hij de zonden der mensen op zich genomen heeft en dat dus eigenlijk ‘goed’ was. Ik vind het geen sterke redenering. Een tweede theorie is dat het eigenlijk een verbastering is van ‘Gods vrijdag’. Goed en God hebben echter een hele andere etymologische afkomst (zie het oud-Nederlandse woordenboek http://gtb.inl.nl) en ik heb geprobeerd om ‘Gods vrijdag’ ergens in archieven terug te vinden maar dat is niet gelukt. Als het verbastert zou zijn, dan moet er toch ergens een omslagpunt of periode te vinden zijn. Op een Engelse etymologie-site wordt beschreven dat ‘Good’ in Oud-Engels de betekenis van heilig had. Wellicht dat daar ook onze Goede vrijdag dan vandaan komt?
In Nederland is het geen officiële feestdag maar hier in Duitsland wel, dus alles is dicht. Er geld bijvoorbeeld ook een ‘Tanzverbot’. Dat wil zeggen een verbod op dansen in het openbaar. Er mogen dus ook geen feestjes in clubs etc. georganiseerd worden. Het verbod wordt in de verschillende Bundesländer verschillend ingevuld. De Rood-groene coalitie die in Baden-Württemberg aan de macht is wil het dansverbod versoepelen, maar zover is het nog niet. Het is op dit moment zo dat er de hele dag niet gedanst mag worden, terwijl in Berlijn je bijvoorbeeld al vanaf 21:00 de dansvloer op mag. |
Archives
November 2016
|